Ardacım cuma(24.12.2010) günü tam 2,5 yaşını doldurdu ne de çabuk geçti.Annecim seni çok seviyorum ama sana karşı çok hatalı davranışlarım oluyor farkındayım umarım telafisi olmayan hatalar değildir yaptıklarım.Sanki sen büyüyorsun ama ben küçülüyorum sorunlarla başedemiyorum ve seni üzüyorum sonra da çok pişman oluyorum.En büyük problemimiz uykun gelince ve dediğin olmadığında saldırganlaşman,istediklerini her zaman değil ama kimi zaman vurarak yaptırmaya çalışman nerde hata yapıyorum bilmiyorum.Konuşuyorum hem de gözlerine bakarak,uyarıyorum tatlı sert ya da en sonunda çok kızıyorum.Haluk Yavuzer'i takip ediyorum insan hayatının en zor dönemiymiş 2,5 yaş altını çizerek ve büyük harflerle belirtmiş bunu ama sabır ve çocukla mücadeleye girmemek çok önemliymiş,bu dönem çocukta günaydın dediğinde günaymadın diyecek kadar inatlaşma oluyormuş ve şiddet,paylaşmama,kıskançlık dönemin etkileriymiş.Tamam bunları okuduğumda anlıyorum da çaresi ne?okuduklarım sanki teoride kalıyor sonuçta bu olumsuz davranışları azaltmak ve yavaş yavaş silmek gerekmez mi?Bu dönemdeki hatalar çocukta yara açabilirmiş.Umarım böyle olmaz.3 yaştan sonra rahatlama oluyormuş umarım rahatlarsın güzel çocuğum...
Hep olumsuz şeyleri yazdım oğluşumun yaptığı çok güzel şeyler de var örneğin resim yapmamız ve makas tutmamız çok gelişti,yemeği de çoğu zaman kendisi yiyor,çok iştahlı olmadığı için biraz yavaş ilerliyoruz ama olsun.Üstünü kendisi çıkarıp,giymeye çalışıyor bu konuda da tam iyi değiliz ama en azından istekli ve benim en çok sevindiğim konu ise kendini çok iyi ifade etmesi ve başından geçenleri anlatması,harflerimiz tam düzelmedi ama o da olacak. Şimdilik bu kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder